Stilte na de storm

Soms verslind ik een boek, gretig als ik kan zijn, maar niet zo met dit boek, Drift van Bregje Hofstede. Ik neem het vast en leg het terug neer, het roert me, doet me mijmeren over het leven, van mijzelf en van de mensen waarmee ik werk.

Gaat het niet vaak zo dat dromen, of delen ervan versplinteren? Niet voor niets zoveel beschreven en bezongen. Daar zitten we dan met de blinkende of doffe brokstukken, met zachte en scherpe randen in onze schoot of wild verspreid rondom ons…

Niet direct ‘doen’ maar eerst bekomen van de val, de breuk, de slag die werd toegebracht. Om dan de stukken te onderzoeken, welke kunnen of willen we nog gebruiken, welke zijn nog te scherp,… En wat kunnen we daarvan maken, hoe geven we ons eigen leven hiermee verder vorm? Laten we de brokken liggen of proberen we er iets nieuws, iets moois van te maken? Anders zal het sowieso zijn, het wordt nooit zoals voorheen. Dit samen met mensen mogen doen, raakt me elke dag weer.

Eigenlijk is het zoals na de storm van 10 maart. Ik wandel graag in het natuurgebied Kooldries in Brecht. De storm had er lelijk huisgehouden. Gehavende bomen en struiken, afgebroken takken, omgewaaide bomen. Het was vreselijk mijn geliefd stukje natuur zo gekwetst te zien.

Maar de natuur, en bij uitbereiding de mens, is veerkrachtig. De Kooldries is nu anders maar niet minder mooi. Sommige bomen zijn getekend, groeien nu anders verder. Bij sommige is er hulp geweest, is er gesnoeid, gezorgd en verbonden.

Een storm zet alles in beweging. Het is een voorrecht als therapeut om die beweging te beleven, om te mogen meemaken waar gesnoeid, gezorgd en verbonden kan worden. Soms is tijdelijke ondersteuning al voldoende om mensen verder te laten groeien. Een storm kan lang pijn doen maar schept ook ruimte voor nieuwe kansen.